Дадзены артыкул напісаны аб сітуацыі ў расійскім хардкору, але многае з таго, пра што ў ёй гаворыцца актуальна і для беларускіх субкультурщыкаў, слепа пераймаючых модныя тэндэнцыі расійскай сцэны. (Заўвага. РД).

«Задушаць хардкор, затопчуць сцэну,
Усяму прыйдзе Калаўрат на змену! »
(«Вызваліце Сцэну», праверачная лінейка, 2005)
___________________________________________

«У той час як ты сядзіш у кантакце
Або недзе бухаешь з сябрамі
Я кожны дзень займаюся спортам,
Каб у бойцы разбіць апаненту еб …
Мы цвярозая і злая моладзь!
Ідзіце на х …! »
(«Цвярозая і злая моладзь», Сухі Закон, 2010г.)
____________________________________________

Калі Пуцін толькі закручваў гайкі сваёй вертыкалі ўлады, а народ яшчэ жыў ўсёдазволенасці духам 90-х, я ўпершыню пазнаёміўся з расійскай панк-хардкор сцэнай. Было б няправільна сказаць, што я быў прыемна здзіўлены узроўнем яе ідэй, — дакладней будзе сказаць, што я знайшоў у ёй сябе. Знаёмячыся з новай музыкай, новымі людзьмі, і іх ідэямі, я бачыў нешта, выразна вылучаюцца на фоне тагачаснай расійскай рэчаіснасці. Гэта была сцэна, дзе кіруюць ідэі раўнапраўя, свабоды асобы, барацьбы з сацыяльнай штодзённасцю, забабонамі, нацысцкім і дзяржаўным гвалтам. Гэта было нешта, што ішло напярэймы ўсёй тагачаснай сістэме, — гэта было не модным (і нават малавядомым), але чымсьці па-сапраўднаму асаблівым і ідэйным.
Трагедыя 2005 года — смерць Цімура Качарава, забітага за свае перакананні — яшчэ больш прыцягнула ўвагу маладых людзей, якія верылі ў немагчымасць прымірэння з існуючым парадкам рэчаў. Тэксты «Sandinista», як і іншых груп, запальвалі маладыя сэрцы верай і воляй да барацьбы з той нянавісцю і абыякавасцю, якія насычалі грамадства. Расійскі хардкор перажываў ўздым, на канцэрты прыходзілі ўсё новыя людзі, праекты тыпу What We Feel гучалі ў навушніках ўсё большай колькасці маладых людзей, якія вераць у неабходнасць зменаў як у сабе, так і вакол сябе. На канцэртах абмяркоўваліся надзённыя зоаабарончыя, анты-»мянтоўскаму» і анты-расісцкія акцыі, а на акцыях абмяркоўваліся канцэрты (аб якіх наогул было складана даведацца, калі ты «не ў тэме»). Раніцай на акцыях, а вечарам у клубах збіраліся адны і тыя ж людзі. Разам пратэставалі, разам друкавалі Зіны, разам гулялі і слухалі.
Паступова, пад ціскам ўласнай выключнасці, якая падтрымліваецца заканспiраванасцю канцэртаў і папулярнасцю гвалтоўнай барацьбой з нацыстамі, у руху сталі часцей сустракацца не самастойна дайшоўшыя да «тэмы» людзі, а «сябры сяброўкі майго сябра». Іранічна, але нейкі дух закрытасці, можна сказаць, сектанства, стаў адной з прычын росту папулярнасці руху, — слухаць хардкор стала «крута». А разам з модай прыйшлі і моднікі. А ў хардкор адмысловая мода — тут недастаткова проста модна апрануцца, каб да цябе выразiлi павагу — тут трэба быць «ідэйным». І вось настаў час глыбока-ідэйных хлопчыкаў і дзяўчынак-падлеткаў, якія прыйшлі на акцыі і канцэрты па клічы сваіх сяброў, і поўных жадання ўліцца ў нешта «стромкае». Можна сустрэць зусім не дурных маладых хлопцаў, але, у той жа час, ведаў і розуму чалавек набіраецца з цягам часу, і далёка не ўсё ў свае 14-17 гадоў досыць цвяроза мысляць, але пры гэтым лёгка ўліваюцца ў модныя тусоўкі. І ўзровень ідэй і перакананняў адпавядае ўзроўню свядомасці — «я мачу нацыстаў з сябрамі», «я веган ўжо 6 месяцаў», «я sхе, улетку квас не п’ю». Аўтар артыкула і сам прывёў у рух (або прыцягнуў ў тусоўку) людзей, якія верагодна ніколі б у яго не патрапілі самі. Так ці інакш, сцэна напаўнялася людзьмі, якія не ставяць перад сабой ніякіх мэтаў у пытаннях змены грамадства, не разумелі ідэй, акрамя самых фармальных, але якія жадалі «быць у тэме».

Сяктанства і піяр на тым, як «мы мочым дрэнных хлопцаў-нацыстаў» прывялі да таго, што ў руху, у сцэну, стаў ўлівацца ўжо не гэтак інтэлектуальны народ, а тыя, каго падкупляў дух «крутасці» вулічнай вайны і пазасістэмнасцi. Надышла пара песень у стылі «мы сябры, мы сям’я», «мачы фашыстаў бескампрамісна», і тп. У парадку рэчаў сталі, да гэтага амаль няўяўныя, выпадкі зліву інфармацыі нацыстам і нават перабягаючы ў іх табар. У самім руху ўсё больш нарастаў ўплыў аўтарытэту асобных асоб — роўнасць пунктаў гледжання саступіла месца «павазе да пацаноў», якія «ўжо 5 гадоў у тэме», і «лепш ведаюць, што рабіць», бо «ў іх сябры загінулі». Далей гэтыя тэндэнцыі ўзмацняліся, што спарадзіла, з аднаго боку, натоўпу ашалелых аматараў пабіцца на вуліцы, а з другога боку — натоўпу аматараў проста хадзіць на канцэрты і тусавацца.
Да чаго расійская панк-хардкор-сцэна прыйшла цяпер? На канцэртах хардкор-гуртоў большасць не падумвае ні аб якім рэальным супраціве склаўшымуся парадку рэчаў, сістэме, ні пра якія спробы змяняць сябе і грамадства ў лепшы бок. Для многіх, слова «свабода» з ключавога паняцця ператварылася ў нешта другароднае і непатрэбнае. На акцыях бачныя ўсе тыя ж старыя асобы, выключэннем варта толькі дзень памяці Маркелава і Бабуравай 19-га студзеня. Пры гэтым сама барацьба з нацызмам, як з негатыўнай грамадскай з’явай, неўзаметку ператварылася ў барацьбу з нацыстамі, як з людзьмі. — Усё звялося да вайны двух варагуючых груповак, у асяроддзі якіх кіруюць радыкальныя погляды. Сам рух даўно трымаецца не на ідэйнай аснове, а на аснове асабістых узаемаадносін. Пытанне аб адэкватнасці прымянення гвалту ў барацьбе з нацызмам быў зачынены адказам аб прымяненні гвалту да тых, хто гэтае пытанне падымае, бо яны «гоняць на хлопцаў, якія ў бойках сваім жыццём рызыкуюць». У плане разлучэння і ўнутранай варожасці паказальнымі сталі некалькі выпадкаў нападу людзей, якія пазіцыянуюць сябе як «антырасiстаў» на канцэрты крастэраў і иракезнiкаў, а таксама гомофобная гісторыя з Missis Garrison.
Рэфлексоўная меншасць ахарактарызавала тое, што адбываецца, як распаўсюд «новых правых» поглядаў, і іх прыхільнікаў, якія адносяць сябе і да хардкор-сцэны, але пры гэтым прымудраюцца падтрымліваць, у той ці іншай ступені, розныя забабоны, такія, як сэксізм, эйджызм, гамафобію, або меркаванне, пра тое, што ўсё можна (і пажадана) вырашаць сілай. Пагарда да падобных пра-фашысцкіх замашак раптам стала называцца па нацы-модзе «толерастией». Што да вынікаў барацьбы з нацызмам — у той час, як антыфашысцi / антырасісцкi рух застаўся гэтак жа нешматлікім, як і некалькі гадоў таму, адчувальна «паправіўшы» і часткова згублены інтэлектуальны патэнцыял, нацыяналістычныя погляды сталі ў разы папулярней, чым у пачатку 2000-х , калі з імі пачалася барацьба. «Нацы-хаджэнне ў народ» прывяло да таго, што нацыяналісты ва ўсю рвуцца ў палітыку, не кажучы аб масавай папулярнасці сярод моладзі, у тым ліку за кошт прыгожай ўпакоўкі розных медыя-праектаў. Раней правая музыка заклікала пампаваць цягліцы і біцца, а хардкор заклікаў мяняць сябе і грамадства. Цяпер правыя заклікаюць мяняць грамадства (на свой лад, вядома), а хардкор — пампаваць жалеза і біцца. Сцэна топча сябе сама, — не чаравікамі нацыстаў, а сваімі ж айрмаксам і і нью-бэлансамі.

Усе «незвычайнае і крутое» аднойчы становіцца тупым і банальным. Не выключэннем стаў і расейскі хардкор, большай часткай прамянялі імкненне да пераменаў і свабодзе на ўтульнае месца ў сістэме, стаўшы адной з шматлікіх тусовак, якую можа выбраць любы школьнік сярэдніх і старэйшых класаў, у якасці лекі ад нуды.
Натуральна, і зараз ёсць людзі, якія бачаць сябе ў сваіх справах, — яны працягваюць ладзіць акцыі, пісаць адэкватную музыку, і спрабуюць змяняць сябе і навакольнае грамадства. Ім можна выказаць рэспект і пажадаць далей рабіць сваю справу як мага лепш. Тым жа маладым людзям, хто шукае сябе ў панк-хардкор — трымаць адказ за сваё жыццё перад самім сабой, шанаваць у сабе ўчынкі, і думаць аб тым, кім з’яўляешся сам перад сабой, не раўняясь на модныя тэндэнцыі. Усім жа астатнім, хто бачыць хардкор толькі тусоўкай для дакладных дзецюкоў, якія любяць «пабіцца за ідэю», пераканаўчая просьба — вызваліце сцэну.

П.С.
Артыкул не прэтэндуе быць усёабдымным аглядам ўсіх згаданых падзей, — гэта толькі пункт гледжання аўтара. Таксама, аўтар падтрымлівае імкненне да цвярозасці і спорту, і з’яўляецца прыхільнікам Здаровага Ладу Жыцця

Аўтарства: hateMEplease