Людзям, якія спакойна сядзелі, у грубай форме «прапанавалі» прайсці ў міліцыю. Як аказалася, бравыя ахоўнікі правапарадку вырашылі, што кампанія распівалі спіртныя напоі. Напэўна, таму, што з напояў знайшлася толькі бутэлька мінеральнай вады, а з 3-х чалавек выпіўшым апынуўся толькі адзін, АМАП раз’юшыўся.
Не адчуваючы за сабой ніякай віны (выпітая некалькі гадзін таму бутэлька піва на «віну» відавочна не цягнула), але разумеючы, што справа прымае пагрозлівы абарот, Юрый з сябрамі не супраціўляўся і накіраваўся з супрацоўнікамі АМАП у грамадскі пункт аховы правапарадку № 44 (праспект газеты «Праўда», 40). Па дарозе Юры яшчэ раз спрабаваў высветліць, чаму менавіта іх кампанія заслужыла такую ўвагу і прасіў «вартавых парадку» прадставіцца. Прадстаўляцца супрацоўнікі АМАП не пажадалі, а за лішнія, з іх пункту гледжання, пытанні нецэнзурна паабяцалі Юрыю незабыўныя адчуванні.
У апорным пункце Юрыю і затрыманым разам з ім яшчэ двум мужчынам загадалі сядзець на лаўцы, нікуды не тэлефанаваць і наогул паводзіць сябе ціха.
Правёўшы так больш за паўтары гадзіны, Юрый папрасіў адкрыць туалет. Зусім нечакана вартыя правапарадку адрэагавалі агрэсіўна, пагражаючы, што калі яму так карціць, то можна аправіцца прама на месцы, а яны аформяць яго на 7 сутак. Пры гэтым АМАПаўцы істэрычна рагаталі, што было больш падобна на паводзіны душэўна хворых людзей.
Разумеючы, што сітуацыя выходзіць з-пад кантролю, Юрый патэлефанаваў знаёмаму адвакату, што не засталося без увагі АМАПаўцаў і прывяло іх у лютасць.
Далей падзеі развіваліся вельмі імкліва і нечакана, што шакавала нават участковых, якія знаходзіліся ў аддзеле.
Узяўшы ключ і гаркнуўшы на іншых затрыманых, каб тыя пераселі далей ад дзвярэй туалета, «вартавыя парадку» схапілі Юрыя і павалаклі яго да дзвярэй. Пасля непрацяглай бойкі двое ўзброеных АМАПаўцаў упіхнулі Юрыя ў туалет, ўваліліся следам за ім і зачынілі дзверы на ключ.
Шакаваныя тым, што адбываецца, сябры Юрыя замерлі ў здранцвенні. З прыбіральні даносіліся крыкі міліцыянераў і Юрыя, якія суправаджаюцца гукамі барацьбы ў туалеце.
Як аказалася, АМАП стаў заломліваць няшчаснаму рукі і спрабаваў апусціць яго галавой ва ўнітаз. Недахоп месца дапомог яму вырвацца з рук дэгенератаў і заскочыць на зліўны бачок. Гэта яшчэ больш раззлавала АМАПаўцаў і яны пачалі азвярэла збіваць мужчыну, наносячы ўдары па нагах, нырках і печані. Валтузню ў памяшканні туалета і гукі ўдараў чуў не толькі затрыманы разам з Юрыем яго знаёмы Андрэй, але і праходзячыя па калідоры ўчастковыя інспектары. Нягледзячы на крыкі ніхто з супрацоўнікаў аддзялення не ўмяшаўся.
Збіўшы чалавека, АМАПаўцы, відавочна, былі цалкам задаволеныя, далейшыя зносіны з ім былі на падвышаных танах, з ужываннем нецэнзурнай лексікі і пагроз, але ўжо без рукапрыкладства. Юрыя адвезлі на медыцынскі агляд, які паказала, што ў крыві ў яго прысутнічае 0,8 праміле алкаголю, што адпавядала выпітай некалькі гадзін таму бутэльцы піва.
Аднак участковы, да якога звярнуліся супрацоўнікі АМАП, нечакана адмовіўся афармляць пратакол на Юрыя, растлумачыўшы, што не бачыць у ім правапарушальніка і тым больш факту распівання спіртных напояў. Разгубіўшыся ад такога адказу супрацоўнікі АМАП паспрабавалі «прыстроіць» Юрыя ў ГАМ № 1 (гарадскі аддзел міліцыі) Маскоўскага раёна. Аднак і туды яго браць не захацелі, бо чалавек быў відавочна цвярозы і спакойны.
— Навошта вы нам яго прывезлі? — даносілася з кабінета. — Ён жа адэкватны, бутэлькі і сведак няма, астатнія наогул цвярозыя. Хай ўчастковы разбіраецца.
Набраўшы нумар участковага, следчы ледзь не паслаў АМАПаўцаў, пачуўшы, што да таго Юрыя ўжо прывозілі і ён не будзе складаць пратакол.
Але АМАПаўцы былі настойлівыя, у пратаколе затрымання яны напісалі, што Юры распіваў спіртныя напоі ў грамадскім месцы, размахваў рукамі, нецэнзурна лаяўся, аказваў супраціў супрацоўнікам АМАП, нападаў на іх і, у сувязі з гэтым, да яго нават былі ўжытыя спецсродкі (надзетыя на яго кайданкі). Усяго гэтага было цалкам дастаткова, каб забяспечыць яго «камфортнымі» ўмовамі камеры сутак на 15. Супрацоўнікі ГАМа бачачы, што Юры не падобны на п’янага, цалкам разумны і адэкватны, узялі ў яго тлумачэньні з нагоды затрымання. У тлумачэннях Юры паказаў усё, што адбылося з ім за апошнія некалькі гадзін, тлумачачы, што ні спіртнога, ні лаянкі, ні адпаведна, наручнікаў не было.
Узяўшы тлумачэнні, супрацоўнік ГАМа, нічога не кажучы, адпусціў Юрыя дадому.
Толькі на наступны дзень, атрымаўшы на рукі дакументы аб сваім затрыманні, Юрый нарэшце даведаўся прозвішчы «герояў» АМАП — гэта старшына Ляўковіч Віктар Віктаравіч і старшына Белаш Ігар Міхайлавіч.
Абураны Юры Панкевіч звярнуўся ў ІАУ «Платформа», а таксама ў МУС і ў Генеральную пракуратуру.
Але малаверагодна, што амапаўскія адмарозкі будуць пакараныя — бо менавіта на такіх маральных вырадках у форме трымаецца рэжым Лукашэнкі.